Siena - 15 September

Ek sit by 'n Ristorante Pizzeria by 'n tafeltjie wat uitkyk op die Piazza del Campo - die grootste en mees besondere plein in Italie (volgens my reisgids). Die plein waaier uit soos 'n groot skulp en word omring deur restaurante en winkels. Oorkant die restaurant is 'n Tabacchi waar bus- en lottokaartjies, die nuutste Vogue en kitch souveneirs onder een dak verkoop word. Skemeraand, nadat die winkels om 20h00 gesluit het, kom toeriste en Italianers in groot getalle by die restaurantjies eet of stap met 'n kind of hond aan die een hand en gelato in die ander hand oor die plein. Jong mense le uitgestrek op die naat van hul rue op die gladgeloopte rooi baksteen plein. Kameras se flitsligte gaan af en as jy oor die plein stap word jy sommer maklik deur 'n toeris gevra om 'n foto te neem. Die atmosfeer in die Piazza del Campo is lig en ontspanne. Dit is asof die Sienese die aande aangryp om die laaste somerhitte te geniet. Hier is geen graffiti soos in Napels nie, geen gypsies wat bedel soos in Rome nie, geen aggressiewe motorbestuurders nie want in die ou stad gedeelte word geen motors toegelaat nie. Ek vra myself af of dit is hoe 'n samelewing is waar almal genoeg het om 'n redelike bestaan te maak? Of is dit maar net hier in die ou stad waar plaaslike inwoners hul goeie voetjie voor sit vir toeriste? Dalk is dit heeltemal anders in die buitewyke van die stad waar die grootste gedeeelte van die inwoners in enerse hoe woonstelblokke woon.

Die poskaart prentjie wat ek van Toskane in my kop het, pla my nog steeds. Dit pla my ook dat almal wat ek ken dieselfde prentjie het en dat mense van regoor die wereld na Toskane stroom om dit te sien. Die impak van 'n fliek soos "Under the Tuscan Sun" moenie onderskat word nie. Dit is klaarblyklik feitlik elke Brit se droom om 'n vervalle huis in 'n olyfboord in die Toskane te besit. Die weer (soortgelyk aan Wellington in die somer) moet 'n groot aantrekkingskrag vir die Britte he. Dit is warm en dit is mooi, maar die Boland is (vir my) net so mooi indien nie mooier nie...

Ek bestel 'n Calzone (toegevoude pizza) en betaal E1,50 ekstra vir Buffalo Mozarella. Totale koste: E10,50 Dit is heerlik! In Naples (Napoli) kos 'n pizza tussen E5 en E8 by 'n restaurant wat uitkyk op die Bay of Naples en dit is die lekkerste pizzas wat ek nog in my lewe geeet het. Selfs die tamatie en basil proe geuriger as in Suid-Afrika. Napoli is die geboorteplek van pizza. Elizabeth Gilbert het Napoli se pizzas op die wereldkaart gesit in haar boek en fliek Eat Pray Love. Mense stroom na L'Antica Pizzeria da Michelle in Napoli (weer eens - die KRAG van bemarking!).

Aan die einde van my ete, hoor ek 'n mansstem sing - dit kom vanuit nou straatjie. 'n Paartjie stop in hul spore en draai hulle koppe in die rigting van die musiek. Nog iemand by die restaurant kyk op. Ek staan op en stap in die straatjie af - 'n man staan op sy balkon en sing - baie, baie mooi!

Rome - 2 & 3 September

Ek is vroegoggend na Santa Maria Maggiore waar ek my nek verrek om na die mooi frescoes te kyk. Die mosaiek uit die 5de eeu is ongelooflik mooi. Danie arriveer vanaf Hamburg per vliegtuig en sy Hollandse fiets. Die busbestuurder wou nie die fiets op die bus toelaat nie en hy moes in die Roomse verkeer vanaf die stasie na Hotel Katty met sy sak op sy rug - skouers bloedrooi geskaaf! Dit is heerlik om hom te sien en ons kan nie ophou gesels nie. Later ry ons met die Metro na die Spanish Steps - dit is Saterdagmiddag en 100e (dalk 1000e) mense is daar - meestal Italianers. Ons stap na die bekende Trevi Fountain en ek moet tussen die mense deur druk om voor die fontein afgeneem te word. Ons eet pizza en drink wit wyn - albei 'divine'. Ons gaan kyk na San Giovanni in Laterano - the mother of all churches, the cathedral of Rome's bishopric en deur Konstantyn in die 4de eeu gestig.

By die Piazza de Popollo neem ek 'n foto van 'n bruidspaartjie - haar pragtige wit rok sleep oor die piazza en hulle fotograaf laat hulle poseer voor die standbeelde. Min het ek geweet hierdie bruidspaartjie is die eerste van baie wat ek nog sou sien in my 3 weke in Italie. Via Margutta is 'n stil straatjie met klein kunsgallerye, kunstige winkeltjies, antieke winkels en loop parallel met die besige Via vei Condotti waar Prada, Gucci, ens is.

Rome - 1 September

My eerste kunsafspraak het ek op die internet van die huis af bespreek. Met kaart in die hand stap ek vanaf Hotel Katty na Galleria Borghese - ongeveer 3km. Dit is deksels warm en ek haas van skadukol na skadukol. Volgens my bron is dit een van die wereld se beste klein museums. Ses van Bernini se beste beeldhouwerke en Caravaggio skilderye word uitgestal saam met klassieke, renaissance and neo-klassieke werke. Die 17de eeuse villa is in die Villa Borghese park en het alles aan ene Cardinal Scipione Borghese behoort. Hy was 'n ywerige kunsversamelaar en het een van Rome se rykste en grootste kunsversamelings besit.

Oppad soontoe stap ek verby 'n moderne kerk met 'n pragtige mosaiek aan die voorkant - ek bars byna in trane uit - dit is so mooi! Die Borghese Galleries was oorweldigend mooi en die 2 ure wat ek daar deurgebring het (na 2 ure word die volgende groep ingelaat) was te min. My nek was styf en seer van opkyk na die frescoes wat in elke vertrek teen die plafonne geverf is. Danae van Correggio en Titian se Sacred and Profane Love was vir my die mooiste skilderye. Dit het my aan M laat dink - die skildery is vir 'n troue geskilder.

Asof dit nie genoeg kuns is vir die 1ste dag nie, het ek 'n kaartjie (oor die internet) gekoop vir Vatican under the Stars (slegs sekere Vrydagaande in die somer). Ek ry met die metro tot by Cipro en stap van daar af baie ver tot by die Vatikaanstad (50 hektaar - 550 inwoners en natuurlik - die pous). St Peters Square is indrukwekkend veral die pilare deur Bernini. In die lieflike laatsomer aandlug lyk alles natuurlik sagter, mooier. Ek neem 'n foto van 'n baie moderne monnik met sy swart lang jurk en gladgeskeerde kop. Hy loop oor die square met sy selfoon in die hand - om een of ander rede maak dit 'n indruk op my! Die Vatican Galleries is hopeloos te veel om in 2 ure te sien. Ek is mal oor die tapisiriee, kaarte van Italie, mosaiekvloer, marmer urns, beelde, ens.

Ek was gewaarsku dat die Sistine Chapel so vol toeriste gaan wees dat 'n mens skaars kan beweeg. Genadiglik het min toeriste besluit om in die aand daarna te kom kyk. Dit was vir my 'n geestelike ervaring. Ek is diep beindruk met Michelangelo se interpretasie van gedeeltes uit die Bybel. Die kleure is byna te helder - te veel gerestoureer? Die sagte aandlug help natuurlik ook om dit te "vergeestelik".

Ek word spoedig tot die werklikheid teruggeroep toe ek verdwaal oppad na die Metro en boonop by 'n man hoor dat die laaste trein binne 10 minute vertrek. My crocs word behoorlik ingelyf.

San Gimignano - 16 September 2011

Siena - ek word 7h00 wakker van die gelui van kerkklokke wat vanaf verskeie kerke kom. Dit is baie lekker om so wakker te word en ek wens Wellington se kerkklokke kon meer gelui het. Verbeel ek my dat ek kerkklokke in Wellington hoor slegs wanneer daar 'n begrafnis is en Sondae? Ek le in my bed en kyk uit op die kerktoring van Siena se Duomo (Cathedral of Santa Maria Assunta)wat in die 12de gebou is. My kamera het reeds 'n paar dosyn kerktorings en klokke afgeneem!

Vandag besoek ek San Gimignano (40km vanaf Siena) per bus. Die kaartjie kos slegs E5,60 eenrigting. San Gimignano is Toskane se besbewaarde middeleeuse dorpie en word ook die middeleeue se Manhatten genoem vanwee sy baie torings. Volgens my bron was daar op 'n stadium 70 torings, simbole van 'clan rivalry and one-upmanship' en 'n teken van die dorp se rykdom voor die Black Death in 1348 feitlik al die bewoners uitgewis het. Die busroete gaan deur Poggibonsi en Colle Val d'Elsa sud, valerige Toskaanse dorpe met industriele gebiede soos wat ons dorpe ook maar het. Tussen die dorpe is egter wingerde, sipresse, olyfbome en natuurlik, sonneblomme met droe, hangende koppe.

San Gimignano sit bo op 'n koppie en van ver af kan die talle torings teen die blou lug as agtergrond, gesien word. Die dorpie word omring met 'n muur en het 4 ingange. Die eerste straatjie waarin ek opstap laat my dink aan Disney World - winkeltjies met tipies Toskaanse pottery, pasta in verskeie kleure, olyfolies en Chianti wyne, voorskote met pizzas en die Italiaanse kaart en ander souveneirs...ook baie toeriste. Gou is ek egter verby die hele spul en kies 'n paadjie na die "panoramic view". Dit is stil toe ek deur die ingang in die stadsmuur loop en die paadjie volg wat rondom die dorp langs die muur loop. Ek ruik sipres, hoor voeltjies en verkyk my aan die wye landskap daar ver onder. Dit is mooi.

Die res van die dag spandeer ek tussen die winkeltjies en kry waardering vir Toskaanse pottery. Majolica was nog altyd vir my mooi - 'n wit tinglasuur is die basis en dan word daar in hoofsaaklik blou, oranjegeel, geel en groen daarop geverf. Reuse borde, olyfbottels, teels, maskergesiggies omring deur vrugte, selfs 'n tafel en stoele gemaak van klei. Die pottery is regtig duur - 'n 'spoon rest' kos E12. Ek koop vir my 2 piepklein bakkies met vrugte daarop geverf. Ek besluit om slegs een keer toegangsgeld te betaal en my keuse is die San Gimignano Gallery of Contemporary Art - tot nou toe het ek nog net Italiaanse kuns van vervloe dae gesien en ken geen kontemporere Italiaanse kuns nie. Die fotografie van 'n plaaslike kunstenaar was vir my die hoogtepunt. Die gallery is in die ou Convent of Chiara - 'n rustige koel gebou met sipresse in die tuin.

Ek kon natuurlik nie anders as om 'n gelato op die Piazza del Duomo te geniet nie. Glo my, ek is nie die enigste swakkeling nie - die Amerikaners hou net so baie daarvan!

Arezzo - die ware Toskane?

Dit bly my pla dat ek nog nie die poskaart mooi Toskane gesien het vandat ek hier is nie. Ek besluit toe om vanoggend 7h00 te stap na Piazza Napoleon, die hoogste Piazza in Florence vanwaar 'n mens 'n mooi uitsig oor Florence en die Toskaanse heuwels kry. Dit was toe ook so - baie mooi! Ek is egter op soek na die plattelandse Toskane, daardie prentjies wat 'n mens sien van sonneblomme, 'n ou vervalle huisie op àn heuweltjie omring deur goudgeel sonneblomme. My boek beveel 'n treinrit na Arezzo aan ek 10h30 is ek toe oppad vir die 45 minute rit. Die rit soontoe is deur verskeie tonnels en die landskap raak al hoe meer Toskaans soos ons nader aan Arezzo kom, maar die sonneblomme se koppe hang grond toe en ek moet my maar verbeel hoe mooi dit gelyk het 'n maand gelede. Dit moes skouspelagtig gewees het want daar is letterlik duisende van hulle. Ek stap van die stasie af in die rigting van 'n kerktoring en gou bevind ek my in die 'ou stad'. My reisgids praat van "crazy sloping Piazza Grande" en aangesien 'n donderbui kort tevore uitgesak het, moes ek maar versigtig oor die kobbelsteentjies van die piazza loop. Teenaan die piazza is oulike "artisan shops" - klein winkeltjies met oudhede, pragtige skryfpapier en 'n baie mooi keramiekwinkel. Ek verkyk my aan die beelde van St Catharina van Siena in die venster van die keramiekwinkel (closed on Mondays) en wens ek kon haar saamvat huis toe maar teen E1300 moet sy maar geduldig wag. Die straatjies is steil en ek stap deur 'n groot park wat omring is deur 'n muur - seker die ou stadsmuur. Dit is toe daar waar ek 'n glimps sien van die poskaart Toskane - die uitsig oor die vallei bokant die dakke van Arezzo is pragtig - rye olyfbome, wingerde, sipresse, netjiese plaashuise en bouvallige murasies.

Ravenna en Faenza

Ek het met die trein vanaf Venezia na Ravenna gekry en die totale reistyd (wag vir 1 uur op Bologna) het 4h30 geduur. Dit was 'n mooi roete en ek het my verkyk aan die landskap - mielielande, boomryke heuwels, wingerde, sipresse. Dorpies met die namePadova, Abano, Monselice, Rovigo, Potengrosso en Ferrara het verbygeflits.

Die hotel was naby die stasie en ek het sonder moeite my tas tot daar gesleep. Die kostes was E45 met ontbyt ingesluit - baie billik. Aangesien ek eers 14h00 daar aangekom het, moes ek laat spaander na die mosaiek plekke. Ek het 'n boek gekoop waarin al die inligting oor Ravenna se mosaiek was en het na al die plekke gegaan. Ek sal later meer vertel oor die spesifieke mosaiek wat ek gesien het en al wat ek op hierdie stadium wil se, is dat dit werklik die wereld se Mosaiek Stad is. Dit is ongelooflik wat die mense in die eerste paar eeue na Christus (400-500nC) gedoen het om kerke te versier. Dit is ook vir my die wonder van mosaiek- en keramiekwerk - die aard van die materiaal is so dat dit vir eeue mooi bly - ongeskonde word dit bewaar vir die nageslag. Ek wou huil toe ek in daardie kerke sit en kyk na die mooi uitbeeldings van Bybelverhale. Dit het my net weer eens geinspireer om moeite te doen met mosaiek want dit is 'n besonderse manier waarop ons dit wat goed en positief is in die lewe kan uitbeeld vir ons nageslag.

Ravenna se ou gedeelte is verbode vir verkeer. Hier ry almal fiets - oud en jonk sonder die kompetisie van motorfietse en motors. Dit is prentjiemooi om 'n pa met sy 18mde oue seeuntjie op 'n fiets te sien of 'n ouerige dame, netjies aangetrek, hare gedoen en lippe rooi, jong meisies met ekstra kort broekies en bruingebrande bene en netjiese Italiaanse mans op pad terug na werk met 'n leersak oor die skouer. en ja, 'n meisie met haar hond aan 'n lyfband wat langs die fiets draf. Tussen deur stap vrouens met hul inkopiesakke haastig na werk huis toe, jong mense sit op die Piazza del Poppolo en eet 'n geroosterde panini (E3-50) Quattro Formaggi (3 cheeses). Twee jongmense soen mekaar innig - 'n omie by die tafeltjie langsaan praat met my in Italiaans en ek is so spyt dat ek nie in sy taal met hom kan terugpraat nie. Hy lig sy hand en glimlag en so is ons gesprek verby. Die enigste toeriste wat ek hier sien (en dit is MIN na Venesie) is middeljarige vrouens wat na die mosaiek kerke kom kyk het en hul rooigebrande, geduldige mans!

Die volgende oggend is ek met die trein vanaf Ravenna na Faenza spesifiek om na die International Museum of Ceramic Art te gaan. Ek het dit so beplan dat ek oppad na Florence by Faenza kan afklim en gou eers na die museum kan gaan. Soos met my hele reis, het dit ook hierdie keer so goed uitgewerk - die museum was slegs 200 meter vanaf die stasie en ek het maklik met my tas soontoe gestap. Die 2 ure wat ek daar deurgebring het, was elke sent en poging die moeite werd. Ek het gekonsentreer op die Italiaanse pottebakkersware (1200 tot noui) en het die majolikawerk van die Italianers baie geniet. Dit is baie mooi en volledig uitgestal vanaf die eerste werke in Faenza (sentrum en begin van Italiaanse majolikawerk) tot vandag se kontemporere werk wat nog steeds in daardie area gemaak word. Daar is ook 'n uitstalling op die oomblik aan die gang van 'n kompetisie vir jong keramiekkunstenaars - baie progressief en dit was veral 'n werk met 'n pvc kussing, gevul met water en honderde klein porseleinrosies waarvan ek gehou het. Bellissimmo!

Ry doelbewus skilderagtige roete (op internet gekry)met stadige trein wat dreun soos 'n trekker vanaf Faenza na Firenze (Florence). Die mooiste, mooiste landskap, klein dorpies met kastele bo op heuwels, bergagtig, wingerde, olyfbome teen skuinstes, tonnels, baie ruig plantegroei, dorpies met die name St Cassiano, Marradi, Biforco, Crespino del Lamonte, Borgo St Lorenze, San Marco Veccho. Ek is so moeg van al die lopery in Ravenna en Faenza dat ek met àn groot gesukkel my oe oopgehou kry om die mooi tonele te geniet.

Arriveer 14h17 in Firenze en ry met bus na Siena (70km). ek het gedink ek gaan sightseeing doen maar skaars buite Firenze was ek vas aan die slaap en het met àn seer nek in Siena wakker geword - vars en uitgerus. ek klim af by Piazza Gramschi en volgens die Hotel Alma Domus se instruksies is die hotel 200m vanaf die Piazza maar ek het geen straatadres of rigtingaanwyser nie. Dit is warm en my tas is swaar. Ek begin stap en vra later vir àn vrou wat vir my in die rigting van San domenico Kerk wys. Aangesien ek in àn klooster gaan bly, het ek gedink dit is dan seker reg. ek stap links om die kerk soos sy verduidelik het en moet die tas met groot moeite oor gruisklippe sleep. Die wiele wil nie rol nie en sukkelend kom ek by die groot hout deur aan. ek klop en klop en klop. Niks. Ek sleep die tas oor die gruisklippe met die kerk in die agtergrond teen die bult uit. Vies. Hygend kom en bo-op die bult uit en daar staan dit in groot letters geskryf: Hotel Alma Domus. Dit is die klooster St Catharina wat nou deur die nonne as 'n hotel bedryf word en dit is binne die muur wat die ou gedeelte omring, gelee. Geen motors mag hier inry nie en die straatjies en geboue dateer uit die Middeleeue. Prentjiemooi en by my blyplek. Wat meer kan ek vra? Die oulikste, lekkerste blyplek wat ek in die hele trip gehad het en slegs E45 met 'n groot ontbyt ingesluit. Boonop het my kamer die mooiste uitsig op die bekende Siena Duomo - ek kan nie ophou kyk nie en die klokke lui elke uur. 'n Lieflike rustige hawe vir die volgende 2 nagte. In my kamer hang 'n afdruk van 'n skildery met Maria en die baba Jesus. 'n Olyftakkie is bo dit ingedruk. In die sitkamer hang groot oorspronklike skilderye met 'n godsdienstige tema. Buite is 'n area met terracotta potte en rooi malvas. Hier sit mense en gesels - heelwat jongmense maar ook ouer mense soos ek. By ontbyt gesels ek met 'n man van Brasilie wat ook alleen toer.

Venesie

Ek het op 'n bloedige warm Sondagmiddag in Venezia aangekom per trein vanaf Rome (Roma). Met my swaar tas het ek by die stasie uitgestap en het byna in my spore omgedraai want 'n malende massa mense het tussen die kanaal en stasie gestaan en wag om kaartjies te koop vir die Vaporetto (Waterbus). Die stukkie grond tussen die Grande Canal en Venezia Santa Lucia Stazionne is nie baie breed nie en saam met die kokende son, het 'n onaangename reuk my getref. Ek het geen ander keuse gehad as om saam met swetende toeriste vanoor die hele wereld in die ry te gaan staan nie.

Drie dae later sou ek na my aankoms in Venezia terugkyk en lag want wat ek nie toe besef het nie is dat dit Sondag se 'daytrippers' was wat my in Venezia verwelkom het. Venezia is besig, maar darem nie elke dag so besig nie! Die weer het egter nie afgekoel nie en die humiditeit herinner aan Durban. Die nou gangetjies tussen geboue maak dit ekstra warm en dit is slegs op die oop see in die Vaporetto na een van die ander eilande wat ek afgekoel het.

Venezia is 'n onwerklike fantasiewereld en heeltemal uniek. Dit voel asof ek vir 3 dae weg van die aarde was na 'n wereld iewers tussen land en see. Die geboue lyk verweerd en uitgelewer aan die elemente, daar is geen verkeer nie slegs bote en gondolas. Die straatjies is kanale of klein gangetjies tussen geboue. Nerens is 'n stukkie gras te sien nie - die enigste groenigheid is plante in terracotta planthouers. Die stad is groter as wat ek verwag het en baie, baie besig. Toeriste oorstroom Venesie en dit is 'n Babelse gebabbel op die waterbus. Nooit het ek 'n woord Afrikaans of Suid-Afrikaanse engelse aksent gehoor nie, maar wel baie Amerikaanse aksente. Venesiese inwoners verdra die toeriste want hulle is afhanklik van hulle. Dit is duur om 'n huis in Venesie aan die gang te hou - verwering van eiendom, die instandhouding van die infrastruktuur, elektrisiteit is duur.

Ek het vroeg soggens opgestaan om deur die straatjies te stap voordat dit vol toeriste is. Die geboue het ekstra mooi gelyk in die oggendlig en ek kon nie ophou foto's neem nie - daar is die mooiste deure, vensters met hortjies en potplante, bruggies, die geboue wat weerkaats in die water, pragtige kerktorings, piazzas met fonteine, ens. ens. Venesiers se winkels sluit rondom 13h30 en maak weer 16h00 oop. Teen 18h00 is die nou straatjies vol Venesiers wat met hulle honde gaan stap (hulle tel die hondepoef op met 'n plastieksakkie), inkopies doen of gesels op die campo's. Slegs St Marks Square word 'n piazza genoem in Venesie. In ander Italiaanse dorpe word pleine 'piazzas' genoem. Dit is vir my te dierbaar om die ou mense te sien sit op die bankies, veral die mans - hulle gesels met woeste handgebare en lyk soos karikature in strokiesprente. As hulle klaas gesels is, groet hulle nie net met een 'ciao' nie maar 'ciaio, ciaio, ciao!!' 'n Italianer se ook nie een keer 'ja' nie, dit is 'si, si, si' en altyd 'prego' as jy dankie gese het.

Venesiers trek baie netjies aan en nie so informeel soos die Napolianers nie. Vrouens dra slooprokkies van linne wat bokant die knie sit met mooi sandale. Hulle is bruingebrand soos die meeste Italianers nou in die laatsomer is. Mans dra pastelkleurige of wit noupassende langbroeke met netjiese kraaghemde en leer loafers. Dit is net die toeriste wat T-hemde dra!
Die tipiese Venesiese man laat my aan 'n filmregisseur, advertensie agentskap direkteur of argitek dink - hare hang oor die kraag en is selfs soms in ln poniestert - veral die ouer mans.

Ek het 'n 3 dag kaartjie vir die Vaporetto gekoop en het menige ritte daarop meegemaak. Ek het so baie boot gery dat ek saans in die bed nog steeds gevoel het asof ek op see is - die bed het gewieg. My rit na Murano was 'n hoogtepunt in Venesie - seker omdat glas en pottebakkery baie dieselfde proses is. Daar is die mooiste, mooiste glaswerk - van reusagtige ligkandelare tot die mooiste bakke, base en juweliersware. Dit het my 'n halwe dag geneem om van winkel na winkel te stap om alles te besigtig. Die hoogtepunt vir my was Glasstress 2011 - 'n uitstalling wat deel vorm van Venice Biennale en waaraan baie kunstenaars deelgeneem het. Dit is kontemporere kunswerk en die uitstalling was gehou in 2 lokale - die een is op Murano eiland in 'n ou ongebruikte glass furnace waar die glasoonde nog staan en gesmelte glas in poele op die vloer le. Die ander lokaal was 'n lieflike marmergebou in Venesie wat deur die Dept Kultuursake as hoofkantoor gebruik word. Die gebou self is 'n kunswerk.... 'n Suid-Afrikaanse kunstenaar neem ook aan die uitstalling deel - Kendal Greers - my broken heart - glas 'batons' in 'n hart vorm.

Die gondoliers is gespierde, bruingebrande manne en dra oor die algemeen rooi en wit gestreepte hemde met 'n rooi serpie en strooihoed. Party van hulle het maar oes gelyk veral die ouer mans. Ek het gelees dat hulle baie duur is maar dit het nie juis gelyk of dit die Amerikaners weerhou het daarvan om hulle te gebruik nie.

Lido is 'n eiland wat binne 10 minute met die boot bereik word - hier is motors en motorfietse, parke en woonstelblokke. Dit is ook Venesie se strand (lido) en baie mense bly in hotelle daar en ry met die boot oor na Venesie.

My hotelletjie was goedkoop (E33 sonder ontbyt) en was baie goed gelee - slegs een straatjie weg van die Grand Canal en baie naby aan die Rialto brug. Dit was 'n ervaring om daar te bly - my kamer was soos 'n klein warm selletjie, geen lugversorger nie en ek kon elke woord hoor van die restaurantjie aan die oorkant. Een aand het ek wakker geword van iemand wat hamer aan 'n deur - 'n poging om 'n snorkende man stil te kry! Gelukkig het ek earplugs saamgebring....

Ek sal Venesie onthou as 'n droom water stad en die gevoel van onwerklikheid - so asof ek gedroom het en dit nie weer sal vind as ek dit soek nie!

50 in Napoli (Naples)

Gister was dit toe die groot dag en WAT 'n ongelooflike lekker dag! Ons bly in 'n lieflike B&B teen die Bay of Napoli. Die weer is warm en die see is skitterblou - groot passasierskepe vaar in en uit oor die see. Die eiland Ischia troon bo die see uit op die horison en metro bote jaag in daardie rigting. More gaan ons op een van hulle klim na Sorrento waarna ons met 'n bus langs die Amalfi kus gaan afry na Ravello - klaarblyklik een van die mooiste kuslyne in die wereld.

Napoli is 'n vreemde stad - aan die een kant is die lieflike blou see met Vesuvius en Ischia in die agtergrond en die stad met sy vullisdromme wat oorloop, bottels en papiere wat orals rondle, vuil mure en die alomteenwoordigende graffiti. Pragtige beelde, kerkmure, piazza bankies en selfs rotse word nie gespaar nie - die spuitkannetjie het sy werk gedoen!

Woonstelblokke is pastelkleure hang teen die skuinstes en teen laatmiddag is dit die mooiste gesig! Die beelde in Hollywood flieks van nou straatjies, wasgoed en vryerige Italiaanse paartjies is hier die werklikheid. My nek is seer van opkyk na wapperende wasgoed oor balkonreelings en frescoes teen kerk plafonne. Italiaanse mans (veral in Napoli) is regtig aantreklik - bruingebrand, stoppelbaarde, donker oe en 'n onderlangse kyk - selfs teen die hoe ouderdom van 50 kry ek so 'n kyk!

Die oggend van my verjaarsdag is deurgebring in die nou strate van Napoli waar al my sintuie gestimuleer is - belissimmo! Laatmiddag (na siesta) het ek vir kilometers met D se fiets langs die see af gery en kort kort gestop om te kyk na die Italianers wat swem in die see of na 'n paartjie wat vurig vry op die rotse! Ek het natuurlik 'n ongelooflike gelato geniet - hier keer was die geur ricotta en pera (ja, kaas en pere!) - lekkerder as lekker!! Gisteraand het ons op die sypaadjie by 'n restaurant gnocchi en hoender met aubergine geeet - weer eens 'n gastronomiese hemel. Die witwyn was heerlik - droog en vrugtig (fruity). Die ander gaste by die restaurant was meestal Italianers en ons het ons verkyk aan hulle - hulle praat met drif en passie en met hulle hande. Ek sou nie se hulle is altyd vriendelik nie en lag nie sommer maklik nie, maar beslis met baie emosie. O ja, in hierdie chaotiese strate is die Italianers die vriendelikste, geduldigste motorbestuurders (of liewer, motorfiets). Hier is geen gemerkte lane nie en as jy links wil gaan, doen jy dit doodeenvoudig. Geen getoeter nie, geen geskree of vingerwys nie - jy ry net eenvoudig links en die motor agter jou, laat dit toe. Ek sou dit nie kon doen nie...
Hier is duisende klein motorfietsies (poegies) en jonk en oud ry daarmee. Dit is nie vreemd om pa, ma en kind op een motorfiets te sien nie. Klaarblyklik is dit maar vanaf 2 jaar gelede wat dit verpligtend is om 'n valhelm te dra.